Όταν το βλέμμα μας γίνεται καθρέφτης                                           

« Πόσες φορές μιλώντας για μια ταινία, τελικά μιλάμε για τον εαυτό μας;»

Η κινηματογραφοθεραπεία αξιοποιεί αυτή τη δύναμη του κινηματογράφου: να ενεργοποιεί εσωτερικούς καθρέφτες. Μέσα από τους ήρωες, ο θεατής αναγνωρίζει κομμάτια του ψυχισμού του, ως ενεργός ερμηνευτής.

Μια ταινία λειτουργεί σαν γέφυρα∙ μια ασφαλής απόσταση που επιτρέπει στο άτομο να πλησιάσει δύσκολα συναισθήματα και να δει τη ζωή του μέσα από άλλο βλέμμα. Εκεί φαντασία και πραγματικότητα συναντιούνται δημιουργικά.

Κάθε προβολή είναι πρόσκληση προς τον εσωτερικό μας κόσμο. Δεν βλέπουμε απλώς μια ιστορία∙ τη βιώνουμε και τη μεταμορφώνουμε, ώσπου ανάμεσα στα πλάνα να ακούμε πιο καθαρά τη δική μας φωνή.